Του Βαγγέλη Τριάντη
Τρεις μήνες συμπληρώνονται από τη στιγμή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε τα ηνία της χώρας. Τρεις μήνες που ο ίδιος αλλά και η κυβέρνηση του έχει δώσει ήδη τα πρώτα δείγματα γραφής τα οποία όμως δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή ούτε στον ίδιο ούτε στους συνεργάτες του.
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια βιώνουμε μία ιδιότυπη μορφή διακυβέρνησης της χώρας. Μία διακυβέρνηση με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε νέα πολιτική σχολή η οποία θα μπορούσε να ονοματιστεί ως «νεομητσοτακισμός», με κυριότερα τρία χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι η εκδικητικότητα που δείχνουν όχι μόνο σε βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων αλλά και στον αντιπολιτευόμενο Τύπο. Η προσπάθεια φίμωσης του Documento, είναι μία χαρακτηριστική προσπάθεια εκδικητικότητας. Ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε ο Κώστας Καραμανλής ούτε και πολλοί άλλοι πρωθυπουργοί δε θα στοχοποιούσαν ένα αντιπολιτευτικό Μέσο. Ένας πρωθυπουργός θα πρέπει να είναι ανεκτός στην κριτική όσο σκληρή και αν είναι. Εκεί φαίνεται το βάθος και το μέγεθος ενός ηγέτη χώρας.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό του «νεομητσοτακισμού» είναι ο συγκεντρωτισμός. Από τις πρώτες ημέρες της νέας κυβέρνησης το πρωθυπουργικό γραφείο απέκτησε τον απευθείας έλεγχο της δημόσιας ενημέρωσης, των μυστικών υπηρεσιών της χώρας ακόμη και την αλληλογραφία του υπουργείου Εξωτερικών. Τα πάντα περνούν από το γραφείο του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ στην προσπάθεια ελέγχου του κράτους, ψηφίζονται ακόμη και φωτογραφικές τροπολογίες όπως στην περίπτωση του Παναγιώτη Κοντολέοντος.
Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι η εγκαθίδρυση οικογενειακού – φιλικού κράτους. Φίλοι, γνωστοί και υποστηρικτές της οικογένειας τοποθετούνται σε δημόσιες θέσεις μόνο και μόνο επειδή είναι υποστηρικτές τους. Ο έλεγχος του κράτους γίνεται ακόμη πιο ασφυκτικός και γραμμάτια ξεχρεώνονται για την υποστήριξη της οικογένειας Μητσοτάκη στο δρόμο προς την εξουσία.
Παρά το Κολλέγιο Αθηνών, τον υποτιθέμενο «αέρα» του εξωτερικού, του καλύτερου «βιογραφικού της χώρας» κτλ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδεικνύει ότι στην ουσία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το παλαιό βαθύ ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Με εφαλτήριο την εξουσία χτίζει προσωπικό μηχανισμό και προχωρά στην «άλωση» του κράτους.
Με τη μόνη διαφορά ότι στην περίπτωση Μητσοτάκη κριτήριο δεν είναι απαραίτητα η κομματική αλλά η «μητσοτακική» ταυτότητα.
